Złota moneta Belgijskie 20 Franków – Leopold II 5,81 g

Historia

Złoty frank belgijski i król Leopold II

Po uzyskaniu przez Belgię w 1831 roku niezależności od Niderlandów, Nowe Królestwo Belgii wprowadziło rok później swój własny system monetarny, określany jako franki belgijskie, który był podobny do systemu monetarnego Francji pod względem wagi i składu monet. Chociaż na początku bito jedynie monety srebrne i brązowe, to w roku 1834 wprowadzono belgijskie złote franki z wizerunkiem pierwszego króla Belgii, Leopolda I (ojca Leopolda II).  Złote franki były emitowane w nominałach 10, 20, 25 i 40 franków, przy czym najbardziej popularna była złota dwudziestofrankówka. Monety te były bite do roku 1865, w którym zmarł król Leopold I.

Po śmierci króla jego syn, Leopold II, wstąpił na tron w tym samym roku i w dwa lata później, w roku 1867, zostały wypuszczone nowe monety frakowe z podobizną drugiego króla Belgii. Król Leopold II był żarliwym zwolennikiem posiadania przez jego państwo kolonii i starał się uczynić z Belgii potęgę kolonialną. Po kilku latach bezowocnych prób uzyskania poparcia od rządu belgijskiego dla swoich przedsięwzięć, Leopold II stworzył prywatną spółkę holdingową, która zatrudniła słynnego badacza Afryki, Henry’ego Stanleya, który przy okazji badań naukowych rozpoznawał teren i zakładał kolonię w środkowej Afryce. Henry Stanley działał w taki sposób, że prowadząc poszukiwania zagłębiał się w terytorium Kongo i zgłaszał roszczenia do nowoodkrytych ziem. Podczas omawiania spraw afrykańskich przez narody Europy i Stany Zjednoczone na konferencji berlińskiej w 1884 roku, Leopold uzyskał, dzięki sprytnym zabiegom dyplomatycznym, zgodę zagranicznych mocarstw owych czasów na uznanie jego roszczeń do Kongo za uzasadnione.

W1885 roku zostało utworzone Wolne Państwo Kongo, kraj 76 razy większy niż Belgia, którego jedynym władcą został król Leopold II. Chociaż nowo założona kolonia stanowiła początkowo ogromne finansowe obciążenie dla spółki holdingowej Leopolda, to sytuacja uległa zmianie na koniec dziewiętnastego wieku wraz z wynalazkiem gumowych opon do bicyklów i automobilów. Spowodował on gwałtowny wzrost popytu na kauczuk i Kongo, które posiadało ogromne zasoby tego naturalnego surowca, stało się obfitym źródłem dochodów dla należącego do Leopolda przedsiębiorstwa. Faktem jest, że niektóre źródła sugerują, iż Leopold II był u schyłku dziewiętnastego stulecia najbogatszym człowiekiem w Europie, co zawdzięczał bezpośrednio handlowi kauczukiem z Konga. Leopold inwestował dużą część swoich pieniędzy w architektoniczne i społeczne przedsięwzięcia w Belgii. Sfinansował on kilka dużych projektów, z których dwoma najbardziej znanymi były łuk tryumfalny w Brukseli i centralny dworzec kolejowy w Antwerpii, przynosząc mu epitet “Król Budowniczy”. Pod koniec swojego panowania scedował Kongo na rząd belgijski, który rządził tym terytorium aż do roku 1960.

Chociaż król Leopold II zmarł w 1909 roku, ostatnia złota moneta dwudziestofrankowa z jego wizerunkiem została wybita w roku 1882. Można to wyjaśnić faktem dopływu złotego pieniądza z Francji, który był w Belgii traktowany jako równoprawny środek płatniczy z uwagi na uczestnictwo tego kraju w Łacińskiej Unii Monetarnej. W konsekwencji Belgia nie musiała kontynuować bicia swoich własnych złotych monet.

Belgijski frank a Łacińska Unia Monetarna

W roku 1865 Włochy, Francja, Belgia i Szwajcaria utworzyły pierwszą w Europie dużą unię walutową pod nazwą “Łacińska Unia Monetarna”. Unia ta podjęła wysiłek unifikacji pieniędzy poszczególnych krajów w celu stworzenia jednej jednolitej waluty. Członkowie- założyciele uzgodnili jednakową czystość i wagę swoich monet przez dostosowanie ich do francuskiego srebrnego i złotego franka oraz swobodą wymianę wszystkich innych złotych i srebrnych monet na zasadzie równości niezależnie od przedstawianych na nich innych projektów, wizerunków czy nazw. Stosunek dwóch metali szlachetnych został podobnie standaryzowany, przy czym 4,5 grama srebra odpowiadało 0,290322 gramom złota, czyli stosunek wynosił 15,5: 1. Standaryzacja ułatwiła i uprościła handel pomiędzy krajami członkowskimi i była postrzegana jako atrakcyjna koncepcja, skłaniająca inne kraje europejskie do przyłączenia się. Chociaż Unia popełniła wiele błędów, wśród których było wydrukowanie przez poszczególne rządy nadmiernej ilości papierowych pieniędzy powyżej ustalonego stosunku pomiędzy papierowymi banknotami a znajdującymi się w obiegu kruszcowymi monetami, to wszystkie te błędy były raczej konsekwencją niewłaściwych ludzkich ocen niż upadku jednolitego kruszcowego systemu monetarnego. Tym niemniej unia rozszerzała się aż do przedednia Pierwszej Wojny Światowej i formalnie przestała istnieć dziesięć lat później, w 1927 roku.