Złota moneta Francuskie 20 Franków Napoleon III z laurem 5,81 g

Historia

Pochodzenie francuskiego franka złotego

Fascynująca historia złotego franka rozpoczęła się w XIV wieku podczas wojny stuletniej. Był to czas serii konfliktów między Francją a Wielką Brytanią, a podczas bitwy pod Poitiers w 1356 roku we Francji francuski król Jan II został schwytany przez swoich angielskich wrogów. Anglicy szukali okupu za francuskiego króla, a dokładniej trzy miliony złotych monet. Po uzgodnieniu warunków King John został zwolniony, a jego powrót z niewoli został uwielbiony wprowadzeniem złotej monety zwanej franc à cheval, co oznacza "wolny na koniu", co nawiązywało do tego, jak król jeździł jako wolny człowiek . Chociaż nowy złoty frank był następnie używany w handlu w całej Francji, jego jednolitość często podlegała przewartościowaniu. To się zmieniło, gdy Napoleon Bonaparte doszedł do władzy na początku XIX wieku.

Francuska złota moneta 20 franków została autoryzowana przez Napoleona Bonaparte

Uważany za jednego z najwybitniejszych przywódców wojskowych na świecie, Napoleon Bonaparte, posiadający wysokie kwalifikacje w dziedzinie polityki, zdołał pod koniec rewolucji francuskiej przyznać, że jest pierwszym konsulem nowego francuskiego rządu. Jako zagorzały orędownik złota autoryzował standaryzację i stworzenie złotej monety Napoleona w 1803 roku. Nowa moneta została pierwotnie wybita w dwóch nominałach, 20 i 40 frankach. Wyznania 5, 10, 50 i 100 franków zostały później wprowadzone i wybite w różnym czasie, ale najbardziej popularną i konsekwentnie najbardziej wybitą monetą było 20 franków. Złota moneta 20 franków Napoleona ważyła 6,45 grama i zawierała 90% złota lub 5,805 grama złota. Złota moneta 20 franków została wydana po raz pierwszy w 1914 roku i chociaż wygląd i wizerunek przedstawionego wizerunku zmieniły się w tym okresie, nominał i moneta monety pozostały bez zmian, przyczyniając się do reputacji i popularności monety jako godnej zaufania i dokładnej złotej monety. W konsekwencji wszystkie złote monety 20 franków wybite w XIX i XX wieku są nazywane "Napoleonami".

Napoleon III przedstawiony na francuskiej złotej monecie 20 franków

Urodzony w 1808 r. W Paryżu, Charles Louis-Napoleon (III) Bonaparte był bratankiem Napoleona I. Wychowywał się na wygnaniu w związku z usunięciem Napoleona I z władzy w 1815 r. I późniejszym obaleniem jego dynastii z Francji. Podczas swego dorosłego życia na wygnaniu, Charles Louis-Napoleon nieustannie opracowywał plany, jak przywrócić się jako prawowity spadkobierca dawnego imperium napoleońskiego.

W 1848 roku okazja okazała się okazją do obalenia francuskiego króla Ludwika Filipa w wyniku rewolucji lutowej. Charles Louis-Napoleon, który powrócił do Francji, uzyskał większość popularnego głosowania w wyborach powszechnych, które nastąpiły później. W związku z tym został zaprzysiężony na prezydenta nowej Republiki Francuskiej. Podczas swojej pierwszej kadencji rządził jako prezydent, ale ze względu na ograniczoną przez francuską konstytucję tylko jedną kadencję, przeprowadził zamach stanu, a tym samym stał się cesarzem Francji, kontynuując w ten sposób jego rządy jako dyktatora.

Mimo że rządzący z autorytarnym przywództwem, Napoleon III okazał się być skutecznym przywódcą, który przyniósł dramatyczne pozytywne zmiany w społeczeństwie francuskim. Podczas swojej dwadzieścia lat rządów Francja prosperowała zarówno ekonomicznie, jak i społecznie. Jego bardziej godne uwagi reformy społeczne obejmowały przyznanie pracownikom prawa do strajku i prawa do organizacji oraz zapewnienie kobietom większego dostępu do edukacji publicznej. Jego polityka ekonomiczna obejmowała otwarcie francuskiej gospodarki poprzez obniżenie ceł, stymulując w ten sposób handel. Zainwestował duże sumy pieniędzy we francuską infrastrukturę; koleje, kanały, drogi i port morski zostały zbudowane. Za jego rządów flota francuska stała się drugim co do wielkości po Brytyjczyków. Podobnie gwałtownie wzrosła produkcja przemysłowa i rolnicza we Francji, co doprowadziło do tego, że głód po raz pierwszy od stuleci osłabnie.

Mimo że Napoleon III cieszył się szerokim poparciem francuskiego elektoratu, stanął w obliczu rosnącej wewnętrznej opozycji politycznej. W 1870 r. Napoleon III został schwytany, gdy jego armia przegrała decydującą bitwę z siłami pruskimi. Pokonani w bitwie Francja poddała się i przegrała wojnę prusko-francuską. III polityczni wrogowie Napoleona wykorzystali osłabioną pozycję Francji i nieobecność Napoleona III, rezygnując z jego władzy cesarza Francji. Po wynegocjowaniu traktatu pokojowego między Francją a Prusami Napoleon III został uwolniony. Mimo że był wolny, Napoleon III nie był w stanie powrócić do domu ze względu na swoją pozbawioną życia pozycję polityczną i wciąż gorącą publiczną złość nad przegraną wojną. Charles Louis-Napoleon Bonaparte postanowił przeprowadzić się z żoną do Wielkiej Brytanii, gdzie przebywał aż do swojej śmierci w 1973 roku.