Złota moneta Duńskie 20 koron Fryderyk VIII 8,06 g

Historia

Złote monety 20 koron – skandynawski standard złota

Chociaż stworzenie nieskazitelnego systemu pieniężnego wydaje się niemożliwe, to Skandynawska Unia Monetarna (SCU), która została utworzona przez Danię i Szwecję w roku 1873 i do której w 1875 roku dołączyła Norwegia, była prawdopodobnie najbliższa doskonałej harmonii monetarnej spośród wszystkich umów tego typu pomiędzy różnymi krajami.

Przed rokiem 1873 nastąpiły fundamentalne zmiany w światowych finansach: srebro, które od stuleci pełniło rolę głównej waluty w światowej wymianie handlowej, zaczęło stopniowo tracić swoją hegemonię jako pieniądz na rzecz złota. W 1865 roku kilka krajów europejskich zawarło bazującą na złocie Łacińską Unię Monetarną. Niemcy, które były głównym partnerem handlowym krajów nordyckich, przeszły na standard złota w roku 1871 wraz z wprowadzeniem złotej marki, a Anglia, która też była ważna dla Danii i Norwegii pod względem stosunków handlowych, przyjęła standard złota na początku dziewiętnastego wieku wprowadzając złotego suwerena. Również w Stanach Zjednoczonych istniał pseudo standard złota od początku 1834 roku. Przyczyną przechodzenia na złote pieniądze był wyższy stosunek wartości do wagi w przypadku żółtego metalu, co oznaczało mniejsze koszty wysyłki i używania złota niż miało to miejsce w przypadku srebra. Gdy kraje zaczęły wymieniać swoje zasoby monetarne przez sprzedaż srebra i kupowanie złota, naturalną koleją rzeczy srebro zaczęło tracić na wartości w stosunku do złota.

Na tym tle trzy kraje nordyckie, których system monetarny opierał się na srebrze, zaczęły wspólnie rozważać przejście na standard złota. Ponadto dodatkową komplikację stwarzał fakt, że te trzy kraje skandynawskie miały różne systemy liczenia, związany z różnymi wielkościami i zawartością kruszcu w ich srebrnych monetach. Na przykład, w Szwecji był używany srebrny riksdaler, oparty na systemie dziesiętnym, podczas gdy Dania ze swoim rigsdalerem i Norwegia ze speciedalerem opierały swoje systemy pieniężne na ułamkach. Różnice te powodowały dodatkowe koszty wymiany i były ciężarem dla kupców przy znaczącym regionalnym handlu, prowadzonym pomiędzy tymi trzema krajami.

W konsekwencji w 1873roku Dania i Szwecja podjęły decyzję o utworzeniu skandynawskiej unii walutowej, opartej na standardzie złota. Nowy system zakładał, że “krone” po duńsku i “krona” po szwedzku (korona po polsku) stanie się nową jednostką rozliczeniową i będzie się dzieliła na 100 öre. Nominały 20 oraz 10 koron były wykonywane ze złota, przy czym 1 kg złota był równy pod względem wartości 2.480 koronom. Innymi słowy przyjęto, że 1 złota korona będzie odpowiadała 0,403 gramom złota. Wraz ze złotymi koronami wprowadzono w trzech krajach srebrne korony, a później banknoty. Wszystkie skandynawskie korony były uważane za prawny środek płatniczy i były swobodnie wymienialne po wartości nominalnej w każdym z banków centralnych, które uczestniczyły w SCU. Ważnym aspektem tego system był fakt, że każdy posiadacz srebrnych koron lub banknotów miał prawo do ich wymiany na złoto w banku centralnym.

Mimo iż system SCU był standaryzowany i pieniądze w obiegu zostały ujednolicone pod względem wartości, to pozostawał on zdecentralizowany. Oznacza to, że żaden z centralnych banków w unii nie kontrolował przepływu złota.  Na przykład, jeśli Norwegia miała deficyt w handlu z krajem poza unią (wartość jej importu była wyższa od wartości jej eksportu), to różnica musiała być wyrównana w złocie. W ten sposób złoto wypływało z Norwegii. W tym miejscu ujawnia się piękno mechanizmu samoregulacji standardu złota. Wobec wypływu złota z Norwegii kurczyła się podaż pieniądza (złota) na rynku wewnętrznym, prowadząc do deflacji, to jest obniżki cen. Wobec niższych cen towarów w Norwegii (w odniesieniu do złota) inne kraje zwiększały zainteresowanie zakupem towarów norweskich, wobec czego złoto spływało ponownie do tego kraju, przywracając równowagę pomiędzy produkcją kraju a podażą pieniądza.

Ten system działał tak sprawnie, że żaden z trzech centralnych banków nie musiał interweniować na rynkach finansowych (w przeciwieństwie do dzisiejszej sytuacji) przez prawie czterdzieści lat i poza tym, że okazał się on wyjątkowo efektywny i łatwy w utrzymaniu, to także wspomagał rozwój rynku, a wobec tego i dobrą koniunkturę.

 Złote monety 20 koron sprzyjały dobrobytowi w Danii

SCU przyniosło wielkie korzyści wszystkim swoim członkom. Koszty finansowe były niższe, ponieważ nowy standard oraz jednakowa waluta okazały się mniej skomplikowane niż poprzedni system. Kursy walut pomiędzy tymi trzema krajami były stabilne, co przynosiło bezpośrednie korzyści handlowcom i społeczeństwu kosztem spekulantów, a co najważniejsze, inflacja w czasach SCU właściwie nie istniała. W latach 1873 – 1914 średnia roczna stopa inflacji wynosiła 0,1%, podczas gdy w tym samym okresie rzeczywisty dochód rozporządzalny wzrósł o prawie 100%!

Ten system zapewnił krajowi 40 lat stabilności, dobrobytu i pokoju. Złote monety 20 koron odgrywały pierwszoplanową rolę w tym okresie transformacji Danii w nowoczesny, uprzemysłowiony kraj. Wzrost płac realnych w okresie obowiązywania standardu złota należał do najwyższych w świecie. Sektor rolniczy przeżywał rozkwit, zapewniając ponad połowę krajowego eksportu kraju ogółem do 1914 roku. Nastąpił ogromny wzrost handlu zagranicznego, Dania stała się importerem netto kapitału– co wiązało się częściowo ze stabilnym systemem pieniężnym, znacząco spadła umieralność i zostały podjęte poważne reformy społeczne. Biorąc to wszystko pod uwagę, była to złota era w historii Danii, era uosobiona w złotej monecie 20 koron.

Jednakże złote ery nigdy nie trwają wiecznie. Po wybuchu Pierwszej Wojny Światowej, centralny bank szwedzki uznała za rozsądne okresowe zawieszenie swobodnego obrotu złotem i wymienialności papierowych koron na złote korony. Centralne banki Norwegii i Danii poszły za tym przykładem. Warunki dla funkcjonowania tego systemu zostały przekreślone. Nie jest jasne, czy ta decyzja nie była przedwczesną reakcją części decydentów banków centralnych, którzy prawdopodobnie dążyli do zachowania krajowego złota, ponieważ skutki i wyniki wojny nie były znane.  Jednakże ich decyzja była pierwszym spośród wielu gwoździ do trumny Unii, doprowadzając do jej rozwiązania w 1924 roku.

Złota moneta 20 koron była produkowana przez Duńską Mennicę Królewską

Opierając się na charakterystykach dla standardu złota, wprowadzonych prawnie w 1873 roku, Duńska Mennica Królewska rozpoczęła w tym roku wydawanie złotych monet o nominale 20 koron. Od tej chwili aż do 1900 roku, wybiła ona 1,7 miliona sztuk tych monet z wizerunkiem króla Christiana IX. Od 1908 do 1912 roku wypuściła ona dodatkowe 1,17 miliona sztuk tych monet, ale z portretem króla Fryderyka VIII. Ostatnie złote monety 20 koron, przedstawiające króla Fryderyka VIII zostały wypuszczone w latach od1913 do 1916, w łącznej ilości 3,67 miliona sztuk. Jednakże 1,93 miliona tych monet wybitych w latach  1915 i 1916 nigdy nie weszło do obrotu ze względu na decyzję Duńskiego Banku Centralnego, zawieszającego w 1914 roku wymianę banknotów na złoto. Ta partia monet została zmagazynowana w podziemiach Banku Centralnego i dzisiaj jest uważana za część jego rezerw złota. Łącznie w okresie członkostwa Danii w Skandynawskiej Unii Monetarnej wybito około 6,55 miliona sztuk złotych dwudziestokoronówek.

Król Fryderyk VIII został sportretowany na drugiej wersji monety 20 koron duńskich

Urodzony w 1843 roku w Yellow Palace w Kopenhadze Fryderyk VIII był najstarszym synem Króla Christiana IX. Po uzyskaniu wykształcenia militarnego został księciem Danii. Otrzymał miejsce w Radzie Państwa, gdzie pomagał ojcu w różnych obowiązkach rządowych. W roku 1868 ożenił się z księżną Louise ze Szwecji, która należała do dynastii Bernadotte. Warto zaznaczyć, że z tej samej dynastii wywodzi się obecny król Szwecji Carl XVI Gustaw. Księżniczka Louise była pierwszą szwedzką księżniczką, która wzięła ślub z potomkiem duńskiej rodziny królewskiej od XV wieku. Ich małżeństwo było postrzegane jako sposób na nawiązanie przyjaźni między Danią a Szwecją. Fryderyk służył u boku ojca jeszcze przez 43 lata, po czym objął tron po śmierci Christiana IX w 1906 roku. Pierwsza złota moneta o wartości 10 koron z wizerunkiem Króla Fryderyka VIII została wybita w 1908 roku, jednak zatrzymano ich bicie wraz z datą śmierci Króla w 1912 roku.

Król Fryderyk VIII został zapamiętany jako liberalny władca, który w przeciwieństwie do swojego ojca, wspierał nowy duński parlamentarny system rządów.