Cały świat patrzy dziś na Fed

Nie będzie chyba nadużyciem, jeśli stwierdzę, że dzisiejsza decyzja ws. stóp procentowych w USA, jest jedną z najważniejszych i najbardziej wyczekiwanych na przestrzeni ostatnich lat. Wszystko za sprawą niedawnych wydarzeń, gdy po rynkach rozlała się fala systemowych zagrożeń w sektorze bankowym. Jeszcze przed upadkiem SVB, rynkowy konsensus zakładał, że marcowe posiedzenie FOMC pozostawi po sobie podwyżkę stóp o 50 pb, za co Powell krytykowany był już przez największe banki na Wall Street. Poniższa grafika pokazuje natomiast, jak na przestrzeni ostatnich dni zmieniało się prawdopodobieństwo podwyżki stóp o 50 pb.

Jak widać, ten scenariusz usuwa się obecnie całkowicie w cień. Co zatem realnie leży na stole? Patrząc na kontrakty na stopę funduszy federalnych, dziś (22.03) rano szansa na podwyżkę stóp o 25 pb wyceniania jest na 87,5%. W przeszłości zwykle było tak, że jeśli prawdopodobieństwo danej decyzji oscylowało wokół 90% (można przyjąć, że obecnie również tak jest), zwykle dokładnie taka miała miejsce. 

Rekordy wymian dolara w oknie dyskontowym

Rozprzestrzeniający się kryzys zaufania do banków musiał zostać ugaszony w zarodku. Jednym z narzędzi była ogłoszona w miniona niedzielę wieczorem decyzja o otwarciu tzw. discount window, w ramach którego banki centralne z całego świata mogą teraz codziennie (a nie jak do tej pory raz w tygodniu) dokonywać wymian dolara za narodowe waluty bezpośrednio z Fedem. Skalę tych wymian po otwarciu okienka widać na poniższym wykresie, gdzie zostały już definitywnie przebite szczyty z kryzysu 2008 oraz covidowego krachu 2020. Pamiętajcie jedynie, że wykres ten nie jest skorygowany o inflację, zatem dzisiejsza wartość dolara to już zupełnie co innego, niż np. w 2008 roku. Dolarów w systemie w każdym razie zabraknąć nie powinno.

Wszystko poza 25 pb wywoła dużą zmienność

Choć wycena kontraktów na stopę funduszy federalnych jasno pokazuje, czego oczekuje rynek, nie brakuje również opinii wybiegających poza podwyżkę stóp o 25 pb. I to w obie strony. Można zatem przyjąć, że gdyby w imię bezwzględnej walki z inflacją Fed podjął decyzję o podwyżce stóp o 50 pb, byłby to potężny cios w rynki, które od razu zaczęłyby wyceniać kolejne, jeszcze silniejsze napięcia w systemie bankowym. Skoro przy stopach 4,50-4,75% poważne problemy (ze spadającą wartością obligacji) zaczęły mieć pierwsze banki, tym bardziej napięć nie zabraknie przy stopach 5,00-5,25%.

Na drugim biegunie mamy z kolei decyzję o pozostawieniu stóp na niezmienionym poziomie i ogłoszeniu pauzy w trwającym obecnie cyklu podwyżek. Taki ruch w ostatnim czasie sugerował chociażby Goldman Sachs. W tym przypadku na rynkach prawdopodobnie zapanowałaby euforia. Wszystko ma jednak swoją cenę. Choć napięcia wokół systemu zostałyby taką decyzją nieco zredukowane, ową ceną byłby wzrost ryzyka rozwinięcia się kolejnej fali inflacji za kilka kwartałów. Podobnie, jak miało to miejsce w dekadzie lat ‘70, gdy inflacja miała 3 fale. 

Zasadnicza różnica między tamtym okresem, a sytuacją obecną jest jednak taka, że wówczas dług do PKB oscylował nieco powyżej 30% i na walkę z inflacją bardziej radykalnymi podwyżkami stóp Fed mógł sobie pozwolić (a ta i tak wymknęła się mu spod kontroli). Dziś dług do PKB przekracza w USA 120%, a globalnie 350% i możliwości w zakresie zacieśniania są zdecydowanie mniejsze, a więc i ryzyko zdynamizowania dalszego spadku siły nabywczej walut fiducjarnych znacznie większe.

Tomasz Gessner